ريشه ي اين نام از «زهر» بمعناي روشني و صفا و درخشندگي گرفته شده و در حديث است كه امام عسكري (ع) فرمود: اينكه فاطمه (ع) را از زهرا ناميدند بدان جهت بود كه هر روز سه بار آن بانوي بزرگوار براي علي (ع) مي درخشيد.

و در حديث ديگري از امام صادق (ع) روايت شده كه فرمود: علت آن كه آن حضرت را زهرا ناميدند آن است كه بدو قبه اي از ياقوت سرخ در بهشت مرحمت خواهد شد كه اهل بهشت آن قبه را به واسطه ي ارتفاع و عظمتي كه دارد مانند ستاره اي درخشان كه در آسمان است خواهند ديد و به يكديگر مي گويند: اين قبه ي «زهرا»- يعني درخشنده- از آن فاطمه (ع) است.

و در روايت ديگري است كه از آن حضرت سوال شد: چرا فاطمه را زهرا ناميدند؟ فرمود: زيرا فاطمه چنان بود كه چون در محراب (براي عبادت) مي ايستاد نوري از او براي اهل آسمان درخشش مي كرد همان طور كه ستارگان براي اهل زمين درخشش دارند.

و در تفسير آيه ي شريفه نور نيز رواياتي آمده كه «مشكاه» تفسير به حضرت زهرا (ع) شده و مناسب با اين روايات است. والله اعلم.