بازگشت

مواسات


مواسات به معناي تقسيم و نصف کردن اموال با نيازمندان است و اين در صورتي است که اموال شخص به اندازه کفاف خود او باشد و در همان مقدار کفاف ديگري را نيز شريک سازد و لکن اگر افزون بر اندازه، کفاف داشته باشد و از آن مقدار زيادي به کسي ببخشد، به آن مواسات نمي گويند [1] و در واقع مصداق صدقه مي باشد.

در روايات معصومين (ع) مواسات بدين صورت تفسير شده که انسان امکانات و دارايي هاي خود را طوري دراختيار برادران ديني نيازمند خود بگذارد که آنان نيز بتوانند همانند مالک اصلي از آنها استفاده کنند؛ چنان که در روايتي امام کاظم (ع) خطاب به يکي از اصحاب خود به نام عاصم فرمود: «اي عاصم! در زمينه دوستي و همدردي و مواسات با يکديگر چگونه هستيد؟» او در جواب، عرض کرد: در

بهترين وضعي که يک نفر مي تواند باشد. امام فرمود: «آيا چنين هست که فردي از شما در هنگام تنگدستي به دکان يا منزل برادرش برود و دخل او را بيرون بکشد و آنچه احتياج دارد، بردارد و برادرش به او اعتراض نکند؟» عاصم گفت: خير، اين طور نيست. امام فرمود: «بنابراين، شماها با هم آن طور که من دوست دارم، نيستيد.» [2] .

البته مواسات مطلوب اين است که افراد شرايط زندگي خود را با وضعيت زندگي اقشار کم درآمد جامعه وفق دهند تا بدين ترتيب هم با آنان احساس همدردي کنند و هم در جهت رفع مشکل فقرشان به نوبه خود تلاش نمايند.

زندگي مشترک فاطمه (س) و علي (ع) نيز در حالي شکل گرفته بود که در جامعه نوپاي اسلامي، فقيران و مستمندان و گرسنگان زيادي به سر مي بردند و از اين رو، ايشان مي کوشيدند به پيروي از رسول خدا (ص) زندگي ساده و به دور از تجملات را براي خود تدارک ببينند و به مواسات اسلامي عمل کنند. نمونه ذيل از اين نوع است:


پاورقي

[1] ر.ک. لسان العرب، ج 1، ص 148.

[2] بحارالانوار، ج 71، ص 231.