بازگشت

خلاصه سخن آن كه


مردم عصر فضا و تکنولوژي عموما و مسلمانان خصوصا، دنبال آن چيزهايي که به جد بايد باشند، نيستند، و دنبال آن چيزهايي که اصلا نبايد باشند، هستند. و به عبارت ديگر «سوراخ دعا را گم کرده اند».

دکور و تجمل، مسلح شدن به مد روز، هماهنگي و همراهي با بازار، رقابت کور با همسايه در ظاهرسازي، پيروي و الگوگيري سريع از وامانده ها و سرخورده هاي غربي، دنبال هر خس و خاشاک، روانه شدن، روي آوردن به مواد مخدر، به بهانه عروسي ادا و اطوار درآوردن، ريخت و پاش فراوان، سر و صداها و روي آوردن به سوي صداهاي آلوده و... همه و همه براي آنها مهم است و سراسيمه دنبالش مي دوند ولي امر تربيت، قناعت زيبا، محبت و مدارا، الگوگيري ديني و ارزشي، حلال و حرام الهي، روح قرآن، سيره عملي امامان و معصومين (ع) برادري و برابري، تعهد ديني و... چندان برايشان مهم نيست و به راحتي از کنارش گذر مي کنند.

متاسفانه عده اي از مسلمانان که زياد هم هستند، از سيره عملي امامان و معصومين الگو نمي گيرند ولي از غربي، آنهم غربي بنجول و سرخورده از زندگي، الگو مي گيرند و در جامعه ديني، انگشت نمايي مي کنند.

به هر تقدير، مادران بدانند، که با اندک توجه، مي توانند زمينه هاي زندگي بسيار زيبا را فراهم کنند.

مگر حضرت زهرا (س) از چه ابزارهاي تربيتي استفاده مي کرد که مادران عصر فضا با آن امکانات بي بهره هستند؟!

فاطمه زهرا (س)، فقط روح و انديشه بلند داشت و بس.

ابزارهاي تربيتي حضرت، عاطفه بود و محبت.

بينش بود و هدفمندي.

و جاذبه بود و جانفشاني در امر تربيت.