بازگشت

مقدمه





اشبه اباک يا حسن

و اخلع عن الحق الرسن


و اعبد الها ذاالمننن

و لا توال ذالاحن


آنچه در پيش رو داريد، تحليل و تفسير دو بيت از اشعار اديبانه اي است که حضرت زهرا (س) آنگاه که با فرزند ارشدش حضرت حسن مجتبي (ع) نجواي مادرانه داشت و به تربيت روحي و پرورش فکري و اخلاقي او مي پرداخت؛ سروده است. اين دو بيت که هر مصراع و بند بند آن حاوي چند نکته آموزنده و پيام سازنده در باب تربيت و پرورش کودکان و نونهالان است، با ترجمه اي گويا و تفسيري نه چندان عميق و پردامنه، به خوانندگان عزيز تقديم مي گردد بدان اميد که مورد توجه همه اولياء و مربيان - به ويژه پدران و مادران - که در راه تربيت و پرورش کودکان و نونهالان انقلاب اسلامي ايران گام برمي دارند، قرار گرفته و از آن بهره جويند.

در آغاز نظر خوانندگان گرامي را به دو نکته شايان توجه جلب مي کنيم:

1- بي ترديد نخستين آموزه هايي که اوليا و پدران و مادران به کودکان خود مي آموزند، در شکل گيري شخصيت و ساختار فکري و فرهنگي آنان نقش تعيين کننده دارد؛ از اين رو آنان بايد با دقت و وسواسي بسيار به محتواي آموزه ها توجه کنند و در اين مساله حضرت زهرا (س) درسي بزرگ، به تمامي اوليا و مربيان کودکان آموخت ونيز تعليم داد که ذهن خالي فرزندان را با چه آموزه ها و دانستنيهايي مي توان پر کرد.

2- شعر دو گونه است:

1- شعرهايي که داراي مضامين بلند و محتواي آموزنده و نيز هدفمند و حکيمانه است.

2- اشعاري که تنها از نظر ادبي شايان توجه است و از محتوا و مضامين مفيد و سازنده تهي است و بيشتر براي سرگرمي و گذران وقت، سروده مي شود. اما اشعاري که حضرت زهرا (س) آنها را سروده است، از نوع نخست است و بدين ترتيب آن حضرت به همه ما آموخت که براي کودکان خود چه شعري بايد سرود و چه ترانه اي گفت.