بازگشت

حقيقت عبادت فاطمه




کيفيّت عبادت زهرا (س) يک عبادت خشک و بي روح نبود، بلکه زهرا چون عالمه و محدثّه بودند، عبادت او توأم با خشوع و خشيت و


خلوص بود، که اين گونه عبادت، سازنده و باعث تکامل روح است.

قرآن کريم از عبادت همراه با خشوع ستايش مي کند: «قد افلح المؤمنون الذين هم في صلواتهم خاشعون [1] ». عبادت همراه با خشوع که با حضور قلب در پيشگاه خداست ستايش دارد، نه عبادت با خضوع که با اعضا و جوارح انجام مي گيرد و از هر فردي ساخته است. لذا آنچه اهميّت دارد کيفيّت و روح عبادت است و زهرا (س) وقتي در محراب قرار مي گرفت دگرگون مي شد و خشيت الهي سراسر وجودش را فرامي گرفت و ستونهاي بدنش به لرزه درمي آمد و اشکهاي سوزانش جاري مي شد با تمام وجود در محضر خدا قرار مي گرفت: «متي قامت في محرابها بين يَدَي ربّها (جَل جلاله) زَهَرَ نُورها لملائکه السّماء کما يزهَر نُوُرُ الکواکب لِاهل الارض و يقول اللّه (عزّوجل) لملائکته يا ملائکتي انظروا اِلي أمتي فاطمة سيدة امائي قائمة بين يدي، تَرتعِّدُ فرائصُها مِنْ خيفتي وقدأ قَبلَتْ بَقْلبها علي عبادتي [2] ». آري اين گونه، عبادت زهرا توأم با حضور قلب بود.


پاورقي

[1] مؤمنون، 1.

[2] بحار، ج 43، ص 172.