بازگشت

با نامگذاري صحيح عقيم نيز باردار مي شود




در روايات نوراني اهل بيت عليهم السلام، افرادي را مي يابيم که با نيت برگزيدن نام «محمد» و يا «علي» براي فرزندان خود، صاحب پسر گشته اند در حالي که قبل از آن، زنشان عقيم بوده است.

«شخصي خدمت امام صادق عليه السلام رسيد و عرضه داشت مدتي از ازدواجم مي گذرد، لکن بچه دار نمي شويم. امام عليه السلام فرمودند: پس از آميزش اين دعا را بخوان: «اللهم ان رزقتني ولدا سميته محمدا» خداوند به تو فرزندي عنايت خواهد کرد. آن شخص، دستور امام عليه السلام را عمل نمود، خداوند نيز به او پسري روز فرمود». [1] .


البته بايد توجه داشت، شايد به علتي که از تصور ما به دور است، تولد فرزند پسر، براي ما مصلحت نباشد و خداوند نخواهد که ما صاحب فرزند پسر شويم، لذا در اين درگاه اگر اين دعاي ما مستجاب نشد، نبايد اصل دعا و يا حديث آن را زير سئوال ببريم. شايد ما دعا را با شرايط اصلي آن به جاي نياورده باشيم. دعا، صرف تلفظ اوراد نيست و شايد خداوند با هزاران دليل که از چشمان ما مخفي مانده است، استجابت دعا را مصلحت حال ما نمي داند. [2] در


هر صورت اگر دعاي انسان در دنيا مستجاب نشد، به عنوان يک سرمايه ي معنوي (که در روز قيامت به آن سخت نياز است) در پرونده ي وي پس انداز مي گردد.

بنابراين از مجموع مباحث مطرح شده در اين فصل، مي توان نتيجه گرفت که اسامي همه ي اهل بيت پيامبر صلي اللَّه عليه و آله و سلم، داراي چنين اثر معنوي است، لذا کساني که فرزند دختر مي خواهند، مي توانند نيست کنند چنانچه خداوند به آنها فرزند دختر عنايت نمود، نام او را فاطمه (و يا يکي از القاب آن حضرت) بگذارد و در انتظار لطف حضرت حق باشند، که اگر مصلحت براي او بداند، دختري به او عنايت کند و گر نه، نه



پاورقي

[1] عن ابي عبداللَّه عليه السلام انه شکا اليه رجل: انه لا يولد له، فقال له: «اذا جامعت فلقل: «اللهم ان رزقتني ولدا، سميته محمدا». قال: ففعل ذلک، فرزق» وسائل الشيعه، ج 21، ص 377، ر 2734.

[2] اين جهان دار آزمايش است و فرزندار نشدن نيز يکي از بوته هاي آزمايش است. يکي از علماي کاشان که از سلسله ي جليله ي سادات بود مي گفت: «اگر بچه دار نمي شويد زياد اصرار نکنيد شايد مصلحت چنين اقتضا مي کند و ادامه داد: ما بچه دار نمي شديم. زنهاي بي تقوا نيز زياد زنم را، زخم زبان مي زدند. که بله اجاق شما کور است و سخناني از اين دست براي دوا و درمان به دکترهاي متخصص زيادي مراجعه نموده بوديم، اما چاره نيافتيم. تا اينکه بر اثر پيگيريهاي مصرانه ي همسرم، از اين دکتر به آن دکتر، پس از مدت مديدي از ازدواجمان خانمم باردار شد. براي معاينه به دکتر مراجعه کرديم. متوجه شديم مشکلي به وجود آمده که دکترها مايل نيستند که آن را مطرح کنند. ولي در عين حال پس از معاينه هاي تمعتد، به ما گفتند جنين بايد سقط شود. و گرنه مادر در هنگام زايمان از بين خواهد رفت مادر که زخم زبانها شنيده بود حاضر به کورتاژ نشد. (کورتاژ در غير چنين مواقعي قتل عمد است و بس. يقينا اگر دادگاه، من و شما را به جرم قتل عمد محکوم نکند، ولي اولا دست زمانه تلافي مي کند و ثانيا در روز قيامت خداوند حاکم است و انتقام اين انسان کشي را خواهد گرفت.) مادر زخم زبان خورده مي گفت: من جانم را مي دهم ولي فرزندم را از بين نمي برم. همه مشتاق فرزنددار شدن ما بودند، لذا همه اين مطلب مهم را فراموش کردند بجز من، که در دل خود آشوبي و صف نشدني داشتم. روز تولد رسيد همه خوشحال و من نگران. خبر آوردند فرزند متولد شده، اما... اما، مادر از دنيا رفته. همه را سيه پوش کرد.

همه به عزاداري مشغول بوديم. نوزاد نيز در زايشگاه بود. چند شب بعد، نوزاد، همان طور که روي تختخواب بوده، غلطي مي خورد، و هنگام افتادن از تخت، پايش به تخت گير مي کند و.. خفه مي شود. واقعا قاتل اين دو کشتار وحشيانه چه کسي است؟ آيا کساني که با به زخم زبان خود، اين زن بيچاره را مجبور به اين عمل غير عاقلانه نمودند، بي تقصيرند؟ عزيز دلم! گاهي چيزي مصلحت نيست و ما با اين عقل يک کيلو و نيمي نمي توايم علت آن را بفهيم. خداوند متعال حکيم است و هر چه انجام مي دهد بنابر مصلحت هايي است که ما همه ي آنها را درک نمي کنيم. پس چه خوب است قدري در اين مواقع حساس تفکر نماييم، زيرا فهم اين نکته انسان را به مقام «رضا» و «صبر» نزديک مي گرداند.