بازگشت

چكيده سخن




آنچه از مجموع آيات فوق نتيجه گرفته مي شود اين است که، نامگذاري در فرهنگ قرآني يک سنت الهي است. حداوند اين سنت را به خود منسوب کرده و سنن خداوند هيچ گاه تبديل و يا تغيير نمي پذيرد.

خداوند بشر را آفريد و او را «آدم» نام گذاشت و زنش را «حواء» خواند. پس اولين نامگذار و مخترع نامگذاري، حضرت حق بوده است و خداوند از ابتدا، امر نامگذاري اوليائش را مهمتر از آن مي دانسته است که به بشر واگذار نمايد، خداوند براي اولياي خويش نام برمي گزيند و حتي سالها پيش از تولد، اسم آنها را بر سر زبانها جاري مي سازد.

حال که قرآن، براي نامگذاري اين چنين اهميت قائل شده است،

چرا ما در امر نامگذاري سهل انگاري و يا سبکسري کنيم؟

چرا با هوسرانيهاي نسنجيده، اسمي سبک و زننده براي فرزندانمان برگزينيم؟

چرا با نهادن نام سبک بر فرزندانمان، خويشتن را در برابر آنان شرمنده سازيم؟

چرا وظيفه ي خود را دقيق انجام ندهيم و فرزندانمان را به دست خود در جامعه تحقير کنيم؟ چرا؟ و چرا؟