تعليم گرفتن حكمت از پدر
فاطمه ي زهرا (س)، اين بانوي حکيمه، در کنار پدر حکمت آموز خويش درسهاي حکمت مي آموخت. به عنوان نمونه، پيغمبر اکرم (ص) به حکمت سرماي بهار اشاره کردند و فرمودند:
«اغتنموا برد الرّبيع»:
گفت پيغمبر ز سرماي بهار
تن مپوشانيد ياران زينهار
زآنک با جان شما آن مي کند
کان بهاران با درختان مي کند
ليک بگريزيد از سرد خزان
کان کند کو کرد با باغ و رزان
روزي در حالي که باران مي بارد، فاطمه ي حکيمه از پدر پرسيد که حکمت باران امروز چيست؟
گفت صدّيقه که اي زبده ي وجود
حکمت باران امروزين چه بود
اين ز بارانهاي رحمت بود يا
بهر تهديد است و عدل کبريا
اين از آن لطف بهاريات بود
يا ز پاييزيّ پر آفات بود
گفت اين از بهر تسکين غم است
کز مصيبت بر نژاد آدم است
گر بر آن آتش بماندي آدمي
بس خرابي درفتادي و کمي
اين جهان ويران شدي اندر زمان
حرصها بيرون شدي از مردمان [1] .
قرآن نه تنها از نظر معني بلکه از نظر سبک در نهايت فصاحت و بلاغت و زيبايي و استحکام است، چنانکه خود مي فرمايد:
اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِيثِ کِتاباً مُتَشابِهاً مَثانِيَ... [2] .
خداوند زيباترين سخن را فرو فرستاد؛ کتابي که (مطالب و کلمات آن) دو به دو شبيه و قرينه ي يکديگر است...
به شرايع و قوانين الهي نيز حکمت و احکام عملي گفته مي شود زيرا بجا و بمورد و به بهترين وجه و همراه با مناسب ترين و محکم ترين قوانيني است که انسان را از ظلم و زشتي ها بازمي دارد و به عدل و ساير کمالات مي رساند.
فاطمه ي زهرا (س) که در دامان پيامبر حکمت آموز و مکتب قرآن حکيم پرورش يافته،در قالب و سبکي ادبي شبيه به سبک قرآن که مطالب و کلمات آن دو به دو شبيه و قرينه ي يکديگر است و به شيوه اي نه شعر و نه نثر بلکه برتر از آن دو، به بيان حکمتهاي الهي در توحيد و آفرينش جهان و خلقت انسان و بعثت پيامبر و حکمت قرآن و قوانين و احکام پرداخته است که نمونه ي آن را از نظر مي گذارنيم:
پاورقي
[1] مثنوي مولوي، دفتر اول، 2046- 2065.
[2] زمر/ 23.